κεκυρωμένως

κεκυρωμένως (Α)

επίρρ. με κύρος, έγκυρα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κεκυρωμένος, μτχ. παθ. παρακμ. τού κυρῶ «επικυρώνω, επιβεβαιώνω»].